(Bir məcburi köçkün hönkürürdü...)

Od vuran gərəkdir, alışam, yanam,

Yaramın qaysağı qan verir bu gün,

Ömrünü sarayda keçirən anam,

Qaçqın çadırında can verir bu gün.

Yenəmi süpürdün həyət-bacanı, 

Nə qoçaq qızısan Azərbaycanın,

Çıx çölə-bayıra, nə görsən, xanım,

Süpür hamısını, at zibilliyə.

Bir Bakı evinin zirzəmisində

Bir qaçqın əyalı tutmuşdu qərar,

Günlərin bir günü bir süfrə açıb,

Qohum-qonşuları çağırmışdılar.

Mən ömür sürürəm əlimdə qamçı,

Günah da mənimdir, savab da mənim,

Gah vəkil oluram, gah ittihamçı,

Sual da mənimdi, cavab da mənim.

Əməli başında çatlasın gərək,

Cızığından çıxır, yolunu azır,

Hava tutulandan açılanadək

Kölgəm ayağımın altını qazır.

Azı quru, çoxu sudu,

Dünya niyə dağılmasın,

Ərzin nimdaş çuxasıdı,

Dünya niyə dağılmasın?!

Yetər, ibarəli danışma barı,

Çoxdur sən bilməyən peşə dünyada,

Mənim misralarım güllə qatarı,

Nadan ovçusuyam meşə dünyada.

Yetər üstümüzə yağılar güldü,

"Yaniq Kərəmi"yə oynama, oğul,

Bu qalxan toz deyil, bu qalxan küldü,

"Yaniq Kərəmi"yə oynama, oğul!