Yonmuşam evimdə qəm heykəlini, Həsrətdən-hicrandan gözüm ac olmur, Məndən inciyibdi anam gəlini, Bizdə süpürgəyə ehtiyac olmur.
Bilməyib qəlbinə toxunmuşam mən, Söz ağızdan çıxıb hara düşürmüş, Sən demə, dünyada quş dimdiyindən, İnsan da dilindən dara düşürmüş.
Qəlbindən güc almır, dili tutulur, Kədər damcılayır büsatımıza, Nəfəsi soyuyur, üzü tutulur, Səsindən qar yağır ovqatımıza.
Dillənmir, eləcə lal-dinməz qalır, Cavabı üzdəydi, itib dərində, Qohum-əqrabanı didərgin salır, Qaçırdır dadını xörəklərin də.
Elə çətindir ki, dərdini bölmək, İradlar sağımı-solumu kəsir, Görürəm, onunla söz-sözə gəlmək, Üz-üzə gəlməyin yolunu kəsir.
Evimiz o qədər soyuyubdu ki, Bir də isinməyi ağlıma batmır, Arvad götürməyən salam-əleyki Allah da götürsə, canıma yatmır.
Çəkdiyim əzabı düşünmə asan, Mən ondan alıram ucalığımı, Ona gəncliyimi bağışlamasam, O mənə çox görər qocalığımı.
Agaham həyatın hər tərəfindən, Yaxşı ki, şəfəqlər zülməti boğur. Dünyanın günəşi şərq tərəfindən, İnsanın günəşi evindən doğur...
|
