Eyni açılmayır, sökülsə də dan, Hər zaman yuxusuz, hər an oyaqdır, Bir çiçək boylanır yol kənarından, Solunca gözünü yummayacaqdır.
Üstünə şəbnəm yox, göydən qəm çöküb, Solan ümid yeri ləçəyidimi, Boylanır yollara boynunu büküb, Mehmanı yubanan mehmandar kimi.
Başının üstünü buludlar alıb, Xəzandan biçilib libası, donu, Baxmaqdan gözünün kökü saralıb, Görənlər nərgizə bənzədir onu.
Qalıb rayihəmi, qalıb ətirmi, Tülü qüssə olan pəncərəsi var, Gələnlər bir damla sevinc gətirmir, Gedənlər bir dünya qəm aparırlar.
Bəxt onu bənd edib yol kənarına, İzləyir gələni, gedəni bir-bir, Qoşulub bu yolun yolçularına, Yerimək istəyir, tərpənə bilmir.
Yoxsa bitməyinə peşiman olub, Biri də budurmu günahlarından, Elə kövrəlib ki, gözləri dolub, Şeh deyil süzülən yanaqlarından.
Neyləsin, taledən qisməti budur, Solur bir vəfalı yar sorağında, Qışda palçıq yeyir, yayda toz udur, Çətindir yaşamaq yol qırağında.
Gizlədib köksündə dərdi-sərini, Varlığı intizar qoxuyur onun, Hərdən vərəqləyib ləçəklərini, Külək ürəyini oxuyur onun.
Bu çiçək yox olar dumanda-sisdə, Qarğıyar bəxtini dodağı altda, Yaşar qananların gözləri üstə, Ölər nadanların ayağı altda. |
