Qəmli dillənməsin qəlbinin neyi, Dünyaya yenidən baxmalısan sən, Duman tək dağlara çökməli deyil, İlğım tək düzlərdən qalxmalısan sən.
Söz ilə duyğunun qarışığında Bilməyən də bilsin, nəçisən, nəsən, Günəş zühur edir göz işığında, Sənsə könüllərin şəfəqindəsən.
Haçan susuzluqdan yandısa zəmin,
Tanrı buludları göylərə çəkdi, Sözünü qəlblərə əksin qələmin, Nə vaxtsa dillərdə göyərəcəkdir.
Aldın ululardan zəmanəti sən, Atdığın addımlar qoy qəti olsun, Özün bir Allahın əmanətisən, Sözün milyonların sərvəti olsun.
Qəlblərin zinəti, gövhəri olan Kəlamlar fövqündə duranda səni, Şeirdən-sənətdən xəbəri olan Korlar da tanıyar bir anda səni.
O hansı çiçəkdir, payızda solmur, Kim deyir, boynunu burmağa gəldin, Yaşın zirvəsində dayanmaq olmur, Sözün zirvəsində durmağa gəldin.
Hər fikrin nazını ürəyinlə çək, Silinməz qələmin buraxdığı iz, Nə vaxt ki, el səni əzizləyəcək, Onda olacaqsan Mirdamət Əziz.
|
