Elə qarışıb ki, dünyanın işi, Qorxaq da özünü qoçaq sanıbdı, Üzün qara olsun a toyuq kişi, Arvadın nə yaman xoruzlanıbdı.
Özüm istəmədim ona "kəs" deyim, Danışdıqca dərdi-səri göründü, Sözünün içində bizə kəsdiyin, Çəpər xoruzunun yeri göründü.
O axşam süfrəyə gəlməyəydi kaş, Sənin çörəyin də, sənin duzun da, Toyuqlar, deyəsən, yekəlib, qardaş, Yeri böyüyübdür o xoruzun da.
Dilini farağat qoymadı bir an, Arvadın aləmi yandırdı, yaxdı, Keçmirdi hindəki bir xoruzundan, Ağzından nə qədər xoruz buraxdı?!
Düşünmə dediyi xətrimə dəyir, Çöl hakim olanda iç yada düşmür, Biz yeyən xoruzun yeri göynəyir, Çaqqal aparanlar heç yada düşmür.
Pas atmış qılınc tək öz qınındasan, Bir sümük, bir də ki, dəri görünən, Sən ki, arvadının lap yanındasan, Bəs onda o nədi- yeri görünən?!
|
