Mükəddər bir qadın, məyus bir qadın, Durub pəncərədən baxır həyata, Düşünür, bu şoran dünyada çətin Fidan arzuları bitə, boy ata.
Bir zaman taleyi min yelkən açmış, Tapınmış bəxtinin aydınlığına, Sevdiyi oğlana qoşulub qaçmış, Qaçmış qızlığından qadınlığına.
Hissin xumarında titrəmiş səsi, Eşqin alovunu canına çəkmiş, Köhnə çarpayının qumru nəğməsi Beşiyin dilindən düşməyəcəkmiş.
Bir gün ayrılmışlar, qəribə işdir, Hökm etmiş baharın ortasında qış, Onları təsadüf birləşdirmişdi, Demə, təsadüf də ayıracaqmış.
Həyatdan ehtiras, çılğınlıq uman, Quru nəvazişə tamarzı qalmış, Gözündən-könlündən çəkilmiş duman, O eşqin bir oğlu, bir qızı qalmış.
Bağının barını çalmış bir oğru, O dönük baxtının bir əlacsızı, Necə də ismətli böyümüş oğlu, Qızı da məktəbdə dərs əlaçısı.
Çətin qazanılır həyatda ruzu, Bilir ki, oğlunun əlindən gəlməz, Bilir ki, imtahan versə də qızı, Lap ali məktəbə girsə də qızı, Durub arxasında, oxuda bilməz.
Bıçaq tək boğaza dirənibdir vaxt, Allahın suyu da gəlmir havayı, Yaxşı ki, ağıllı tərpənib bir vaxt, Yaxşı ki, çox deyil uşağın sayı.
Pəncərə önündə durub o qadın, Geydiyi nə ipək, nə tirmə deyil, Tutqun xəyalında duman sürünür, Dinləyir dünyaya gətirmədiyi Neçə yavrusunun təşəkkürünü.
|
