Haraylar, bir kimsə yetişməz dada, Zamanın yumruğu dişini tökər,
Qızdan ana olmaz, oğuldan ata, Durub yetim-yetim boynunu bükər Adam qocalanda, lap qocalanda.
Bir az ehtiyatla danışar, dinər, Gizlətmək istəyər fağırlığını, Beli əyildikcə əyilər yenə - Götürməz başının ağırlığını Adam qocalanda, lap qocalanda.
Üzündə təbəssüm parlayar az-az, Hər qolu qurumuş bir qovun tağı, Ürək də əvvəlki yerində qalmaz, Əsər sinəsində nanə yarpağı Adam qocalanda, lap qocalanda.
Çıxar əsəbləri əndazəsindən, Kövrəlib ağlayar hey için-için, Canlı meyid kimi cənazəsindən Uzadar əlini son vida üçün Adam qocalanda, lap qocalanda.
Görər ki, xəzanı yetişib ömrün, Verər Tanrısına ixtiyarını, Əlində tutduğu çəliklə hər gün Döyər o dünyanın qapılarını, Adam qocalanda, lap qocalanda.
|
