Qürurlu insan da heç əyilərmi, Ölüncə şax qaldı atamın qəddi, İsti evimizi isti kürk kimi Elə bil əynindən çıxarıb getdi.
Sığmadı dünyanın dərd miqyasına, Həyat ürəyini odlara saldı, Özü köçib getdi haqq dünyasına, Əlləri elə bil çiynimdə qaldı.
Savabım bir oldu, günahım iki, Çırpındım həyatın düyünlərində, O mələk dediyin mələk deyil ki, Atamın əlidir çiyinlərimdə.
Qara quyu kimi dərd məni udur, Müşküllər kəsilir ömrümə qənim, Bəzən yıxılıram, çiynimdən tutub Atamın əlləri qaldırır məni.
Qıymır alovlarda qovrulam, bişəm, Mənə ağır iş də çox yüngül gəlir: Dyanır çiynimlə çiynimə düşən Yükün arasında atamın əli.
Başımın üstündə ruhu keşişdə, Çəkdiyi zülmlər eynimdən getmir, Ayağının izi evdən-eşikdən, Əlinin yeri də çiynimdən getmir.
Yaxın gəl, ay oğul, gendə dayanma, Yaman kövrəlmişəm qəribə gündür, Hərdən dost-tanış da əl qoyar, amma Övlad çiyni ata əli üçündür.
|
