Bir vaxt ayaqyalın gəzərdim elə, Yer məni özünə çəkər, əyərdi, Tikanlar dizimə batmağı ilə Mənə yurd sevgisi peyvəndləyərdi.
Telimi darayan yaz nəsimiydi, Unuda bilmərəm o çağlarımı, Yurdun tikanı da ipək kimiydi, Deşsə, ağrıtmazdı ayaqlarımı.
İnsanlar məhv olar söz zəhərindən, “İlanlar” özünə yığılmaz yenə, Kirpisayaqların iynələrindən Qorunmaq öyrədər tikanlar mənə.
Vətəni sevən də, sevməyən də var, Bu torpaq yadları köksündən silə, Mənim ayağıma batan tikanlar Düşmənin gözünə sancıla bilə.
A nadan, özünü bəxtiyar sanma, Mənim öz sevincim, öz fərəhim var, Dünən ayağıma batırdı, amma Bu gün ürəyimdən çıxır tikanlar. |
