Hər dövrün öz hökmü, öz hikməti var, Hürkürəm tökülən yarpaqlarımdan, Kəlməni maqqaşla çıxarardılar, Indi söz tökülür dodaqlarımdan.
Bir zaman gənc idim, bəxtiyar idim, Hər addım atanda tövşüyürəm mən, Qara bələndiyim günlər var idi, İndi yel dəyəndə üşüyürəm mən.
Ömrümü-günümü tər yaşayardım, Daha payız gəlib, hava sərindi, Vaxt vardı, çiynimdə daş daşıyardım, Dizlərim özümü götürmür indi.
Ömrün etibarı, vəfası bumu, Gözümdə əbədi məskunlaşıb qəm, Duz elə tutub ki, bel-buxunumu, Daha Tanrıya da əyiləmmirəm.
|
