Nura can atırdı çiçəklər, güllər, Dərd yağır etmişdi yollarımızı, Çəkib boyumuzu uzadan illər Uzada bilmədi paltarımızı.
Çılpaq canımıza şaxta döşəyib, Anıb o illəri yasa batıram, Elə balacaydı yorğan-döşəyim, Hələ ayağımı büküb yatıram.
Qışdan borc alırdıq baharı, yazı, Ayağın tüstüsü başdan çıxırdı, Torpağa səpirdik taxılımızı, Amma çörəyimiz daşdan çıxırdı.
Ehtiyac bağrını çəkirdi şişə, Quru təsəlli də atama haydı, Bizim arzumuzun boynu həmişə, Bir xəsis imkanın qoltuğundaydı.
Tuncdan yoğrulurdu atamın sözü, Torpağın avazı tər səsindəydi, Bir vaxt yanımızda olsa da özü, Yeri mələklərin cərgəsindəydi.
Tanrı dərgahından gəlirdi hər gün Halal süfrəmizin çörəyi, duzu, Belə mərd kişini sevdiyi üçün, Yaman əzizlərdik biz anamızı.
Onsuz qəribsəmiş dastan işləri, Özgə biləklərdən güc ala bilmir, Təpəyə dağ deyən dost-tanışları, O qalxan zirvəyə ucala bilmir.
Zəmidə quşlar da dənə yığışır, Mən mizrab deyiləm, simə üz tutum, Oğlum təklənəndə mənə sığınır, Mən dara düşəndə kimə üz tutum?!
Sən ey gədələrə qənim bəy atam, Günün uzun oldu, ömrünsə qısa, Haqqını halal et, mənim həyatım Sənin bir gününə bərabər olsa.
|
